Het Vlaams gevoel van Cassel

Het Vlaams gevoel van Cassel

Het is zaterdagochtend half negen en de regen is opgehouden. Ik heb de auto geparkeerd, luister naar Radio Uylenspiegel en eet vers gebakken croissants uit een papieren zak. Het stadje Cassel in de Franse Westhoek, gelegen in Frans Vlaanderen van Nord-Pas-de-Calais, lijkt nog te slapen.
...

Vanuit de auto hou ik in de gaten of er een café of restaurant opengaat, want een koffie na de rit vanuit Nederland heb ik wel verdiend. Ik wed op het Café Aux Trois Moulins, of Le Lion des Flandres,
...

Ogenschijnlijk is het hier een deel van Frankrijk, maar in hart en nieren is het Vlaams. Gebleven of opnieuw geworden, dat zal me niet duidelijk worden tijdens dit kort verblijf. Maar dan Vlaams in de zin van Groot Vlaanderen, een Vlaanderen dat ooit bestaan heeft, lang geleden, en waarvan de sporen overal in het landschap en in de cultuur nog terug te vinden zijn.
...

Ook Emmanuel de Quillacq spreekt met trots over het Vlaams gevoel en het blijft voor mij, ooit geboren in Vlaanderen, vreemd om dat in de Franse taal te horen.
...

Al snel haalt hij diverse kunstboeken tevoorschijn en verwijst naar Vlaamse schilderijen die model stonden en inspiratie gaven voor de tuinaanleg, zoals ‘Jagers in de sneeuw’ van Pieter Breugel de Oude.
...

Of het nu Assiette aux fromages uit het Houtland is, een Andouilette à la sauce moutarde & frites, pastei met rabarber of paté met gedroogde pruimen, de Vlaamse goesting in eten zit in de woorden verweven.
...

De naam Cassel komt van het Romeinse Castellum (burcht). Van hier vertrokken zeven heerwegen naar Arras, Doornik en Bonen. Daar beneden ziet men ze nog glinsteren in het land, nu geasfalteerd, maar nog steeds heersend over de streek. In de middeleeuwen was hier de hoofdplaats van een kasselrij (belangrijk gerechtelijk en bestuurlijk onderdeel) van het graafschap Vlaanderen. Dikwijls verwoest en geplunderd,
...

Al die informatie over zulk een rijke geschiedenis is te vinden in het Musée de Flandre.
...

Dat grote Vlaanderen speelt door mijn gedachten, gevoed door de hang die deze Fransen hebben naar die streek die niet meer bestaat. Zijn ze daarom zo enthousiast, juist vanwege de onmogelijkheid van dat verlangen? Omdat ze beseffen dat het slechts een droom kan zijn? Geen Belgische Vlaming die zo verknocht is aan die authentieke cultuur als deze mensen. En dat niet alleen bij de ouderen, ik liet me vertellen dat veel jongeren Nederlandse les volgen en op diezelfde Radio Uylenspiegel van vanochtend hoorde ik na het programma Parade de l’accordeon, het tweetalige Ambiance du Westhoek, met Vlaamse liedjes.
De wereld is hier plots heel klein en vertrouwd geworden en het buitenland ver weg en vreemd. Maar wat is hier en wat is buitenland? Alleen maar een gevoel? Misschien zoals die mevrouw zei, terwijl ze groentes stond te snijden in de estaminet voor de stoofpot van vanavond, en mij antwoordde op de vraag of ze Vlaams sprak: ‘Kumde gij ut Holland? Joe, doa ben ich ouch geweest vroeër, mê te bus. Toen were er nog busse, noe est alles mê tvliegtug... en dan komme kik e nie mere...’
Ik hou van Vlaanderen.

Zie:
http://www.tijdloos.nu/cassel/index.html

Mooie beschrijving & vooral heel herkenbaar !