Vlaamse herbergen en oude kroegen

Heel relevante opmerkingen !
Ik ben zeker dat talrijke internetters die eens op dit forum komen...gaan onmiddelijk elders want men praat hier altijd over "Vlaanderen", "Vlaams"... Een Vlaamse Leeuw hangen aan zijn gevel is bij ons de uitdrukking van een gezonde regionalisme... In elk geval zijn er altijd misverstanden (of "kloffen") met de Belgische Vlamingen (de taalproblematiek...)

De brasseries of cafés met een Vlaamse Leeuw (je foto's hierboven) hebben geen bijzondere cliënteel... de eigenaars zijn meestal geen militanten van de Frans-Vlaamse cultuur...De Vlaamse Leeuw is - nog - iets normaal bij ons...

Brigitte en Jean-Claude Pollefoort hebben op 28 oktober 2009 een nieuwe herberg geopend in het dorpje Zuydcoote, met onthaalcapaciteit voor een vijftigtal personen, afkomstig uit de omgeving en uit het naburige België. Aan het einde van de 19de eeuw bevond er zich op hetzelfde stuk grond al een herberg "De gelukkige thuiskomst der vissers", of in het Frans "Le chanceux retour des pêcheurs" . Dit zijn vissers die deelnamen aan de grote kabeljauwvisserij aan de zuidoostkust van Ijsland en die "De ijslanders" werden genoemd.

In die periode waren dodelijke ongelukken op zee heel gewoon, zodat het steeds moeilijker werd om de dorpelingen ervan te overtuigen om visser te worden. Om zijn bemanning te vervolledigen ging de visserskapitein op zoek in hotels, kamers en herbergen van de kustdorpen. Sommige hypothesen gaan er dan ook van uit dat de herberg van Zuydcoote dienst deed als recruteringsplaats.

De herberg behoorde toe aan Mevrouw Elise De Coutter (1857-1925), overgrootmoeder van Jean-Claude Pollefoort, werd daarna overgenomen door haar dochter Maria, echtgenote van een zeeman, Eugène Pollefoort. Zij verhoogde de herberg met een verdieping die een hotel werd met de naam "Hôtel du Centre". Maar dit hotel werd in 1944 verwoest tijdens de gevechten bij de Bevrijding rond Duinkerke, wat trouwens ook het geval was voor de meeste huizen van het dorp.

Jean-Claude Pollefoort en zijn echtgenote Brigitte hebben in 2007 besloten om opnieuw een herberg te bouwen op dezelfde bouwgrond en om weer aan te knopen bij de oorsprong. Ze wilden het erfgoed en de Vlaamse tradities waarmee ze familiaal verbonden waren, in ere herstellen. Ze wilden een herberg bouwen "oude stijl" en deden hierbij een beroep op Régis Neyrinck van Sint-Winoksbergen, die oorspronkelijke materialen heeft gebruikt : oude handgemaakte bakstenen, Vlaamse dakpannen, oude balken of tegels van terracotta. Zijn echtgenote hield zich bezig met de decoratie door jaren lang winkels af te zoeken en deed een beroep op Antoine-Joseph Pouleyn, de specialist van de bouw van Vlaamse spelen (u zult hem terugvinden in nummer 93 (januari) van Pays du Nord).

Naast spelen zullen regelmatig avonden worden georganiseerd om de Vlaamse cultuur te doen herleven. Tijdens de inhuldiging hebben doedelzakspelers de avond opgeluisterd. In het vervolg zullen alle grote plaatselijke feesten worden gevierd, onvermijdelijk ook karnaval.

Herbergen kennen de laatste tijd een groeiende belangstelling maar zijn gewoonlijk geconcentreerd in het Houtland. Deze is esthetisch zeer geslaagd en biedt een kustkeuken aan en traditionele animatie. Hij is een stap verwijderd (zoals alle nieuwe herbergen tegenwoordig) van de vroegere definitie van herbergen, gewone café's waar men na het werk samenkwam om een glas te drinken of om iets te knabbelen. Door zijn omvang, zijn faam en de aandacht die gegeven wordt aan de keuken, is dit het beeld van de herberg van "de nieuwe generatie".

Ondanks de naam is het geen Vlaamse herberg maar een brasserie waar men kent de betekenis van de woorden "warm onthaal"...



De restaurant heet niet toevallig "Kruys-Straete"; er is inderdaad een kruispunt met de route Wormhout-Herzeele en de...heerbaan (!) Kassel naar de kust (een kleine weg vandaag maar toch een Romeinse weg...).

Weet iemand deze blazoenen uitleggen ?

Er is toch een halve eeuw dat de spoorweg verdwenen is...