vriendschappelijker Vlaamse confederatie met Pas-de-Calais dan met Wallonië

Hun Belgisch oogappeltje. Over B- en V-confederalisme (Jean-Pierre Rondas)
http://www.gravensteengroep.org/bijdragen/hun-belgisch-oogappeltje-jean-pierre-rondas

Consequenties van devolutie

Wat hier tot ingewikkelde bespiegelingen aanleiding geeft, is in Groot-Brittannië allang een normaal gespreksonderwerp. Daar heeft men het gewoon over devolutie, defederalisering, autonomie van deelstaten. Deelstatenautonomie heeft zo zijn consequenties. Dat het communautaire probleem in België nu al decennia aansleept komt doordat de ideologen en verdedigers van de unionistisch-federalistische staat deze realiteit maar niet willen inzien. Vier kenmerken van deelstaten vloeien uit hun autonomie voort.

Autonome deelstaten in heel Europa, dus niet alleen Schotland of Catalonië maar ook Vlaanderen, zullen genieten van een onaantastbare territorialiteit. Dat is met de zesde staatshervorming allerminst het geval. Het juridische Brussel-Halle-Vilvoorde (gebetonneerd en vergrendeld) pleegt opnieuw inbreuk op de territoriale integriteit van Vlaanderen – wat nochtans een basisvoorwaarde is voor pacificatie in de staat. Ten tweede moeten deelstaten (en dus ook Vlaanderen) beschikken over fiscale autonomie. De huidige ‘dotaties’ vormen een ouderwets systeem van 19de-eeuwse natiestaten. De woordkeuze alleen al doet vermoeden dat er meer aan de hand is. Zijn het immers niet de deelstaten die geld ‘doteren’ aan het federale niveau? Wat zou er nu sprake zijn van dotaties van het Brussels-federaal niveau naar Vlaanderen? Om het nu even in een andere beeldspraak te stellen: de fiscus moet er zijn voor ons, en door ons, en met ons, en in ons. Ten derde moet de schaal van de herverdeling, van de redistributie, van de hele sociale zekerheid, de schaal zijn van de gedevolueerde regio, van de geconfedereerde entiteiten. Morele bezwaren zoals die vanuit belgicistische hoek worden ingebracht, zijn hier niet op hun plaats. En tenslotte maakt een confederatie naar Vlaams begrip ook confederaties mogelijk met andere ‘entiteiten’ dan Wallonië. Er zijn heel wat regio’s in onze onmiddellijke omgeving met wie een confederatie veel vriendschappelijker zal verlopen dan met mensen die ons bestaan of onze grenzen niet eens erkennen – Pas-de-Calais is daar bijvoorbeeld een van. Wallonië moet zich daarover dringend bezinnen.

We staan voor een drieweg. Van de drie wegen die we zouden kunnen inslaan is er alvast een die naar de continuering van de huidige impasse leidt: die van het compromis op het compromis, van de vergrendeling der grendels. De tweede weg, die van het allen-Belg, wordt afgeblokt door de Franstaligen en door diegenen die de mond vol van België hebben. De derde weg is die van Vlaamse autonomie, confederaal of niet.