De frans vlaamse identiteit en cultuur en zijn toekomst

We "strijden" of "vechten" hier niemand. Ik ben een Frans-Vlaming. Ik ben tevreden te leven in Frankrijk. We verrijken Frankrijk met onze regionale cultuur. We gebruiken hier liever positieve woorden zoals "promoten"...

"De Volkskrant", "Trouw"... er is beslissend een meeste kwalitatieve pers in Nederland dan in Belgisch Vlaanderen... In elk geval zijn ze meer nieuwsgierig... Dit artikel is SPANNEND !

Niemand die in drie woorden kan uitleggen wat 'Europees' is, en toch worden wij geacht ons Europees te verenigen. Maandelijks zoekt Trouw naar wat Europeanen bindt en wat onafwendbaar blijft scheiden. Vandaag: het Vlaams regionalisme.

Snel, te snel voor de kasseien waarmee de Grote Markt van het Noord-Franse stadje Cassel is bestraat, rijdt de auto schuddend tot bij het oude pand waarin Radio Uylenspiegel zit. Guy Verbeecke springt eruit, snelt het gebouw binnen terwijl hij ook nog een cd uit zijn tas pakt. Twee minuten later, nog niet op adem, zit hij in de uitzending.

Zo doet hij het al dertien jaar. 's Ochtends om vijf uur begon Verbeeckes dienst in een fabriek in Duinkerken. Tot één uur. Twee keer per keer vliegt hij dan naar huis, eet, doucht, zoekt muziek bijeen en racet dan dertig kilometer naar Cassel om klokslag drie uur als animateur (dj) Billy te werken voor radiozender Uylenspiegel, de stem van het Vlaams-nationalisme in Frankrijk. Als vrijwilliger. De radio is zijn leven. Billy stopt er bijna al zijn vrije tijd in. En nogal wat geld, want hij moet zijn eigen muziek meebrengen. Maar hij doet het vanwege zijn moedertaal, het West-Vlaams, de streektaal in de strook Noord-Frankrijk die aan Belgisch-Vlaanderen grenst. ,,Iedereen bij onze radio verdedigt het Vlamsch!'', zegt hij terwijl hij Zwarte Lola op zet. ,,Al spreken ze het niet allemaal.''

Dat is een understatement, want eigenlijk is Billy een van de weinigen bij het station die de streektaal nog beheerst en zijn programma in het Vlamsch én het Frans presenteert. De rest is vaak volledig Frans. Ook bijna alle luisteraars die tijdens Billy's programma bellen voor een verzoeknummer schakelen na enkele woordjes Vlamsch over op het Frans. Uit gewoonte. En omdat hun woordenschat flink tekortschiet.

Het tekent de situatie van het Vlamsch, dat lang verdrukt werd door de Franse overheid. Die streektaal deelt niet in de zeer bescheiden opleving die andere regionale talen in Frankrijk zoals het Bretoens of het Occitaans wel meemaken. Slechts twintigduizend mensen klappen nog elk dag Vlamsch, veertigduizend spreken het niet meer, maar kunnen het nog wel verstaan. Allemaal ouderen, zo staat te lezen in een rapport voor de Europese Commissie, de weerslag van de enige keer dat echt naar de taal gekeken is. En dat is alweer jaren geleden.

Een krachtige regionale beweging, zoals in Bretagne, die voor de eigen taal, cultuur en voor autonomie vecht om die eigenheid te beschermen, kwam in Noord-Frankrijk, dat in de zeventiende eeuw door de Franse koningen werd ingelijfd, nooit van de grond. De hele twintigste eeuw door waren er wel Vlaams-nationalistische clubs actief. Maar nooit kregen ze massale aanhang. Altijd verdwenen ze na een paar jaar én vele ruzies weer. Radio Uylenspiegel, die vanaf 1978 bestaat - de eerste vijf jaar clandestien - is een van de weinige blijvertjes in de naoorlogse flamigante kringen.

Geen enkele medewerker heeft een idee hoeveel mensen er luisteren. Toch ziet de toekomst er goed uit, stelt Marc Laridon, voormalig programmadirecteur. De aloude Vlaamse regionale beweging leeft namelijk erg op, weet hij. Als bewijs vermeldt hij cafés zoals 'Het Blauwershof' in het Franse grensdorpje Godewaersvelde, die trots hun Vlaamse naam uithangen en waarbinnen halve muren beplakt zijn met Vlaamse leeuwen. ,,Dat moet je wél durven. In Frankrijk wordt iedereen die de macht van Parijs in twijfel trekt, verdacht gemaakt en steevast tegengewerkt.''

Hij heeft hoge, maar niet uitgewerkte verwachtingen van Europa. De eenwording zal de macht van de oude natiestaten breken en alle 'verdrukte volkeren' bevrijden, van Basken, Corsicanen tot Frans-Vlamingen. Parijs zal zich verzetten. ,,Zij kan zo'n bevrijdingsbeweging niet accepteren.''

Laridon woont tachtig kilometer verder, in Brugge, België. Toch reed hij jaren meerdere keren per week naar Cassel om de mensen rond Uylenspiegel op te wekken tot de 'eenheid van alle Nederlanden', hun programma's tweetalig te maken en het moderne Nederlands, als 'het beschaafde Vlaams' te omarmen. Verder probeerde hij het peil van de uitzendingen op te krikken. ,,Vroeger werd er alleen accordeonmuziek gedraaid.''

Maar de Frans-Vlamingen moesten weinig hebben van al zijn plannen. Laridon moest aftreden als directeur. ,,Zij willen hun eigen potje koken. Ze wantrouwen iedereen van buitenaf, ook Vlamingen van over de grens. Als er in een uitzending maar een Vlaamse naam of een enkel woord valt, vinden zij het best. Al gaat de rest in het Frans.'' Het Nederlands wijzen zij af. Dat staat te ver van af van de streektaal. ,,Sektariërs zijn het'', sist hij.

Ondanks de afwijzing blijft hij toch niet weg uit Cassel, waar hij campagne maakt voor een nieuwe, schimmige Frans-Vlaamse politieke partij, die Parijs de bron van alle kwaad noemt en eist dat nieuwe banen in Frans-Vlaanderen voortaan naar Vlamingen gaan. Over de grens zegt het Vlaams Blok dat ook, maar wat bondiger: eigen volk eerst.

Het zijn dit soort extremisten die de Vlaamse beweging een slechte naam geven, verzucht Jean-Noël Ternynck. Hij is een lokale grootheid, omdat hij als enige dicht in het Vlamsch. ,,Dichten is een groot woord'', zo typeert hij zelf zijn werk. Een slechte reputatie had die beweging al vanwege de oorlog, waarin veel Vlaams-nationalisten in Noord-Frankrijk collaboreerden met de nazi's. Die zouden hen uit de klauwen van de Franse onderdrukker bevrijden en een thuis bezorgen in een Germaans Rijk, verkondigden zij hardop.

Maakt het Vlaams-nationalisme in Frankrijk echt een reveil door? In werkelijkheid is de radio, waar Ternynck ook voor werkt, een regelrechte krabbenmand. ,,Je hebt daar wel tien richtingen'', erkent hij. Allemaal zeer marginaal, vaak ook in zichzelf gekeerd en bitter.

Staan veel van de mensen bij de zender niet gewoon buiten de werkelijkheid? Noord-Frankrijk is verfranst. ,,Misschien wel'', aarzelt Ternynck, die zelf via het communisme bij de regionale beweging uitkwam. Toch kan hij niet breken met de radio. Omwille van de moerstaal.

"Ze wantrouwen" (...) Marc Laridon heeft niet gelijk te generaliseren... Hij heeft slechte ervaringen gehad bij R.U. met de oude voorzitter (...). Tegelijkertijd is inderdaad R.U. "een regelrechte krabbenmand"...

DESSERON schreef:Zeer tragisch, want of ze het alleen zullen kunnen redden, daar heb ik mijn grootste twijfels over, tenzij men opnieuw een jongere generatie (enkele honderden zouden volstaan) kan warm maken voor de Vlaamse (Nederlandse) taal en cultuur.

Je woorden zijn troostend...
We gaan beginnen met enkele tientallen 'militanten'...van alle generaties...met de steun van duizenden anderen...

Wat de "jongere generatie" betreft (allemaal dertigers), zijn ze een klein aantal, maar zeer zeer gemotiveerd. Ze zijn geboren toen de Frans-Vlaamse beweging opnieuw heeft gebloeid (oprichting van de progressieve verenigingen Het Reuzekoor of Tegaere Toegaen in de jaren 1970...). Ze hebben dus een regionalisme zonder complex...

Daarom is R.U. "op zoek naar nieuwe stemmen en nieuwe programma's om de golven te verrijken en het publiek tevreden te stellen"...

Ropie schreef:maar het gevoel gewantrouwd te worden (als Vlaming door mede-Vlamingen van over de schreve) kan ik toch niet van mij afzetten...

Helaas kan ik niet je geruststellen wegens de huidige "wrijvingen" tussen Nederlands en Frans-Vlaams... De toestand zal waarschijnlijk niet beter worden...

Le Journal des Flandres van woensdag 24 februari 2010












http://www.lejournaldesflandres.fr/actualite/Dossiers/Article_du_dossier/2010/02/24/l-identite-flamande-le-debat-reste-toujo.shtml

http://www.lejournaldesflandres.fr/actualite/Dossiers/Article_du_dossier/2010/02/24/rajeunir-la-tradition-flamande.shtml